در دنیای امروز، مسیر رسیدن به اهداف دیگر به یک نسخه ثابت محدود نمی‌شود. هر فرد با توجه به شرایط، منابع و توانایی‌های خودش باید راهی منحصر به فرد انتخاب کند. اولین گام برای شروع، پیدا کردن «نقطه شروع» واقعی است. برای این منظور، باید به چند پرسش کلیدی پاسخ داد که به‌طور طبیعی مسیر حرکت را برای هر فرد شفاف می‌کند. زمان، یکی از محدودترین منابع است. بسیاری از …

ادامه مطلب

سال 2008، خیابان‌های سیلیکون‌ولی، پایتخت نوآوری جهان، رنگ‌وبوی دیگری داشتند. بحران مالی جهانی، همچون زلزله‌ای بی‌رحم، شرکت‌های نوپا را یکی پس از دیگری به کام سقوط می‌کشید. در میانه‌ی این آشوب، تسلا، استارتاپی که رویای انقلاب در صنعت خودروسازی را در سر می‌پروراند، درست در لبه‌ی پرتگاه ایستاده بود. نفس‌هایش به شماره افتاده بود. سرمایه‌ی شرکت در حال تمام شدن بود، کارمندان آینده‌ای برای خود نمی‌دیدند و سرمایه‌گذاران یکی پس …

ادامه مطلب

هر ذهنی که بخواهد بسازد، باید پیش از هر چیز تمرکز را بیاموزد. تمرکز، برخلاف باور عمومی، ویژگی‌ای ذاتی نیست که فقط برخی از انسان‌ها با آن به دنیا آمده باشند؛ تمرکز مهارتی است که در بستر آشفتگی‌های دنیای امروز، باید آن را آگاهانه طراحی کرد. امروز دیگر کمبود منابع یا نداشتن ایده، اصلی‌ترین مانع ساختن نیست؛ آن‌چه سازنده را متوقف می‌کند، غرق شدن در تنوع انتخاب‌ها، هجوم پیوسته‌ی محتواها و فرسایش تدریجی توجه است.

ادامه مطلب

ذهن انسان برای ساختن آفریده شده است. ساختن، نه یک امتیاز ویژه برای افراد خلاق یا کارآفرین، بلکه نیاز اساسی هر ذهن زنده‌ای‌ست. ذهنی که نمی‌سازد، نمی‌میرد؛ اما آرام‌آرام پژمرده می‌شود. نه با سر و صدای زیاد، نه با فروپاشی ناگهانی، بلکه با خاموشی تدریجی چیزی در درون.

ادامه مطلب

شاید بزرگ‌ترین دروغی که ناخواسته به نسل ما فروخته شده این باشد: اگر می‌خواهی کارآفرین باشی باید شغلت را رها کنی و اگر کارآفرینی، پس نمی‌توانی کارمند باشی. اگر خلاقی، پس باید مستقل باشی و اگر ایده‌ای در ذهن داری پس حضور در ساختارهای رسمی تلف کردن عمر است. اما واقعیت پیچیده‌تر از این دوگانه‌هاست. حقیقت این است که بسیاری از پروژه‌های بزرگ، از دل محیط‌های به‌ظاهر محدود شکل گرفته‌اند. و بسیاری از آدم‌هایی که امروز در نقش‌های مستقل می‌درخشند، ساختن را از همان جایی آغاز کردند که فکرش را نمی‌کنی: پشت میز کار یک سازمان.

ادامه مطلب

دنیای امروز، بیش از هر زمان دیگری، چنین طرز فکری را می‌طلبد. تحولات سریع فناوری، بحران‌های جهانی، و ناپایداری نظام‌های اقتصادی و فرهنگی، ما را وادار کرده است تا با جهان نه همچون محیطی قابل پیش‌بینی، بلکه به عنوان فضایی باز، پیچیده و سیال روبه‌رو شویم. در چنین جهانی، فقط آن‌هایی تاب می‌آورند که به جای تکرار، توان بازآفرینی داشته باشند. این همان جایی‌ست که سبک اندیشیدن کارآفرینانه، نه‌فقط برای بنیان‌گذاران استارتاپ‌ها، بلکه برای معلمان، پرستاران، کارمندان، هنرمندان و حتی والدین ضروری می‌شود.

ادامه مطلب

در فرهنگ عمومی ما، آغاز هر حرکت مهمی با داشتن «ایده‌ای روشن» گره خورده است. گمان می‌کنیم پیش از آن‌که دست به کاری بزنیم، باید مسئله را دقیقاً بشناسیم، مسیر را ترسیم کنیم و از مقصد آگاه باشیم. اما واقعیت تجربه‌های بشری، خلاف این تصویر را نشان می‌دهد. بسیاری از مسیرهایی که به موفقیت ختم شدند نه با ایده‌ای مشخص، بلکه با نوعی آشفتگی درونی، پرسشی بی‌پاسخ یا صرفاً میل …

ادامه مطلب

در دنیای دیروز، شغل بخش قابل توجهی از هویت افراد بود؛ «من معلم‌ام»، «او پزشک است»، «این یکی مهندس فلان». اما امروز، این جملات دیگر معنای قطعی ندارند. نه به این دلیل که شغل‌ها بی‌ارزش شده‌اند، بلکه چون شغل دیگر نمی‌تواند بار تمام هویت انسان امروزی را به دوش بکشد. سرعت تحول در بازار کار، ظهور فناوری‌های جایگزین انسان، و تغییرات فرهنگی عمیق، همه دست به دست هم داده‌اند تا …

ادامه مطلب

هیچ‌کس از صفر شروع نمی‌کند. حتی آن‌هایی که همه‌چیزشان را از دست داده‌اند، هنوز تجربه‌ای دارند، زخمی، زاویه‌ی دیدی، یا پرسشی که از دلش می‌شود چیزی ساخت. این حرف را نه برای جذابیت بلکه برای دفاع از واقعیت می‌زنیم. برای نقد روایت غالبی که کارآفرینی را شبیه پرش از صخره‌ای بلند نشان می‌دهد در حالی که در واقعیت هیچ ذهنی از خلا آغاز نمی‌کند. نقطه‌ی شروع، نه لحظه‌ی استعفاست و …

ادامه مطلب